Interesujący jest fakt, że pieniądz jest wynalazkiem starszym niż koło. W równym stopniu można zaskakiwać to, że nasi pradziadowie w epoce neolitu byli w stanie przeprowadzać transakcje handlowe z użyciem muszelek. Wydawałoby się, że w tak odległych czasach dominowały najbardziej podstawowe potrzeby. Tymczasem muszle były wykorzystywane jako ozdoba ciała. W późniejszym okresie również odciskano je w naczyniach glinianych.
Najwyraźniej nasi przodkowie zwracali dużą uwagę na walory estetyczne otaczającego ich świata. Muszle dzięki temu stały się środkiem tak popularnym, że można było stosować je jako zamiennik za inne towary. W ten sposób powstała pierwotna forma pieniądza. Ważną cechą charakterystyczną takiego środka płatniczego jest to, że jego wartość użytkowa była znikoma. Muszla nie nadawała się ani do jedzenia, ani jako narzędzie pracy.
Pełniła jedynie rolę środka wymiennego i ewentualnie rolę ozdobnika. W późniejszym okresie jako opłaty używano np. zboża lub soli. Taki „pieniądz” miał już wartość praktyczną, podobnie jak płótno, którym płacono m.in.
na terenie dzisiejszej Polski. Po kilku tysiącach lat historia środków płatniczych jednak zatoczyła koło. Znów ludzkość wróciła do form, które nie mają wartości użytkowej same w sobie. Środkiem płatniczym stały się ostemplowane, metalowe monety oraz papierowe banknoty, a także srebro oraz złoto, które może jedynie pełnić funkcję estetyczną – zupełnie jak muszle w czasach neolitu. Pieniędzy nie da się wykorzystać inaczej, niż wymieniając je na towar lub inny pieniądz.
