W Rosji czy Anglii papierowy pieniądz pojawił się w związku z problemami gospodarczymi. Nie inaczej było w naszym kraju. Pierwszy polski banknot należy do najstarszych w Europie, a wprowadzono go w czasie Powstania Kościuszkowskiego w 1794 roku. Wówczas stworzono również kantory, które zamieniały monety na ich papierowy odpowiednik.
Następny etap w historii polskiego banknotu to emisja talarów w czasach Księstwa Warszawskiego. Ich nominały różniły się od znanych dzisiaj. Dostępne były trzy wersje banknotu: 1, 2 oraz 5 talarów. Z kolei złote polskie zostały wyemitowane w roku 1828, jeszcze przed Powstaniem Listopadowym.
Natomiast w czasie Powstania stworzono banknot jednozłotowy, na którym widniał Polski orzeł. Po upadku powstania, zaborca nie uznał banknotu właśnie ze względu na motyw patriotyczny. Rosja wprowadziła też ruble w 1841 roku, które zastąpiły polskiego złotego. Do swojej waluty Polacy wrócili wraz z odzyskaniem niepodległości.
Wówczas stworzono instytucję taką, jak Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, która emitowała markę polską. Już rok później przyjęto ustawę, która miała zmienić PKKP w Bank Polski, a markę w złotego. Ustawa weszła w życie dopiero w roku 1924. Gdy wybuchła II wojna światowa, Bank Polski ewakuowano.
Na emigracji przygotowano banknoty, które miały wejść do obiegu po wojnie. Niestety po powrocie z emigracji zniszczono je, bo władze komunistyczne wprowadziły własne banknoty. W 1950 zmieniono obrazki na banknotach na wizerunki „ludzi pracy”, a w latach 70 wprowadzano nową serię z wybitnymi postaciami. Tak zwana „seria królewska”, której używamy dziś weszła do obiegu w roku 1995, wraz z denominacją złotego.
