Płacenie za pomocą worków zboża czy soli było wygodniejsze od płatności zwierzętami, nie mogło jednak równać się ze środkiem o wiele bardziej wytrzymałym i niemal niezniszczalnym. Tym ostatnim był metal. Taką metodą dokonywania transakcji wybrano m.in. w starożytnym Egipcie, Babilonii czy Asyrii.
Metal był trwały i nigdy się nie psuł, ale miał również wady. Jeśli z worka soli trzeba było zrobić pół worka, nie było to żaden problem. Część odsypywano do innego pojemnika i zapłata była gotowa. W przypadku kruszcu metalowego kupiec musiał się nieco bardziej postarać. W każdej chwili pod ręką musiało znajdować się kowadło, które pozwalało na obrobienie kruszcu.
A płacono niejednokrotnie nieobrobionymi bryłami, więc ich waga często okazywała się nieprecyzyjnie dobrana do potrzeb. Problem ten rozwiązywano na różne sposoby. Pierwszym było tworzenie gotowych przedmiotów z metali, np. siekier lub noży. Wartość takiego dobra wciąż zależała od jego wagi, a więc była równa tak samo ciężkiej bryle nieobrobionego metalu.
Tyle że cenę sprzedawanych produktów można było już wycenić np. na trzy siekiery. Drugie rozwiązania natomiast zbliża płatność metalami do dzisiejszego pieniądza. Niektórzy kupcy bowiem przygotowywali gotowe bryłki metalu, tak, by nie trzeba było ich następnie ważyć. Aby klient nie miał wątpliwości co do wagi, potwierdzali środek płatniczy własnym autorytetem – odbijając w metalu własną pieczęć.
Ustalona wartość i wizerunek wybity na kawałku metalu mocno przypominają dzisiejsze monety.
